Ο χαρακτηρισμός «περιπέτεια» για αυτά που συμβαίνουν στις, ανά την επικράτεια, πλατείες δεν είναι σε καμιά περίπτωση ειρωνικός. Κάθε άλλο μάλιστα. Όσο δε οι μέρες περνούν και αυτά που έχουν ειπωθεί από τους «Αγανακτισμένους» εμπεδώθηκαν καλά στο συλλογικό ενσυνείδητο της κοινωνίας, χωρίς να προκαλέσουν αξιοσημείωτες αλλαγές στο κοινωνικοπολιτικό status, τόσο ο χαρακτηρισμός προσεγγίζει σε μια, εν δυνάμει, αλήθεια.
Η «ειρηνική» διαμαρτυρία μοιάζει να εξαντλεί τη δυναμική της. Φωνές που απαιτούν να «επεκταθεί η διαμαρτυρία σε κάθε γειτονιά», να οργανωθούν εκδηλώσεις «ενάντια στην επίσκεψη των επικεφαλής των κομμάτων στα τέλη του μήνα στη Θεσσαλονίκη», ή να «αποκλειστεί η βουλή με μηχανοκίνητα μέσα» κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ψήφιση του μνημονίου, όλο και αυξάνουν.
Από την άλλη ο άμετρος ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχτηκαν όλα τα ΜΜΕ, (εκτός των κομματικών), το φαινόμενο των καταλήψεων των πλατειών μοιάζει να αντικαθίσταται από μια, όλο και αυξανόμενη, αμηχανία.
Τα επώνυμα κείμενα που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των καταλήψεων αυτών επίσης αυξάνουν.
Και όσο το κίνημα, (ο χαρακτηρισμός ανήκει στους ίδιους τους Αγανακτισμένους), μοιάζει να κάνει βήματα σημειωτόν, τόσο η πίεση της συνειδητοποίησης του αδιεξόδου του εγχειρήματος αναζητεί δικλίδες διαφυγής. Με την «περιπέτεια», που μας αφορά όλους, όλο και να πλησιάζει.
Το μάζεμα των σκηνών από τις πλατείες της Ισπανίας σηματοδοτεί άραγε το πεπερασμένο της προσπάθειας και των δικών μας καταληψιών; Προσωπικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Τα σενάρια, μετά τους τίτλους τέλους του πρώτου μέρους του εγχειρήματος είναι πολλά. Και πιθανόν δυσάρεστα.
Και ποιος ο λόγος, θα μου πείτε, που δεν τα συζητάμε; Μας λείπει η φαντασία; Δεν το πιστεύω. Δεν χρειάζεται να είσαι Asimov για να το τολμήσεις. Ναι να το τολμήσεις γιατί η λέξη «τολμήσεις» είναι το κλειδί της υπόθεσης όταν έχεις να κάνεις με καταστάσεις που κανέναν δεν θα κάνουν ευτυχισμένο.
Έχει λοιπόν η ιστορία sequel, συνέχεια, που όποια κι αν είναι αξίζει να την ψάξουμε, όσο κι αν ήμαστε σίγουροι ότι το πρώτο μέρος της είναι το πιο επιτυχημένο. Εξ άλλου το ίδιο δε συμβαίνει, συνήθως, και στον κινηματογράφο; Ας τολμήσουμε λοιπόν, ακόμη κι αν χρειαστεί να γίνουμε μάντεις κακών. Εξορκίζοντας τα, πάντα, με όσο χιούμορ μας απέμεινε στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε:
Σενάριο 1. (Πρόκειται για το αισιόδοξο σενάριο, αυτό που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θα ήθελε να προκύψει ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων).
Οι Έλληνες πολιτικοί κατανοούν και υιοθετούν μεγάλο μέρος των αιτημάτων. Συγκροτούν μια υπερκομματικοί επιτροπή σωτηρίας της πατρίδας που αναλαμβάνει να δει, να μελετήσει και να προτείνει μέτρα για την υπέρβαση της κρίσης. Οι Αγανακτισμένοι λύνουν τις σκηνές τους και πάνε στα σπίτια τους. Οι μέρες της πολιτικής εποχής που βιώνουμε είναι ηλιόλουστες και το μέλλον διαγράφεται πολύχρωμο. (Όνειρο για αθεράπευτα αισιόδοξους και πολιτικά αφελείς).
Σενάριο 2. (Το πιο πιθανό για τους ρεαλιστές και έμπειρους της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας).
Οι Αγανακτισμένοι «βγαίνουν» απ’ τις πλατείες χωρίς διαμορφωμένη ακόμη πολιτική πρόταση. Όντας ετερογενείς και αντιφατικοί ως προς τις επιδιώξεις τους, με την πρώτη σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής υιοθετούν διαφορετικές συμπεριφορές που έχουν ως συνέπεια τη διάσπαση τους. Οι περισσότεροι αποσύρονται από τις πλατείες και τους δρόμους και όσοι απομένουν διαλύονται με βία χωρίς να έχουν κερδίσει την κοινωνική συναίνεση που επιδίωκαν.
Σενάριο 3. (Σενάριο τολμηρό αλλά κρυφό όνειρο πλειάδας ανθρώπων, εντός και εκτός κοινοβουλίου, που αυτοχαρακτηρίζονται «ριζοσπάστες της αριστεράς»).
Οι Αγανακτισμένοι έχουν αποκτήσει απροσδόκητη κοινωνική νομιμοποίηση. Τι κίνημα τους αποκτά οργανωτική και πολιτική δομή τέτοια που αιτιολογεί επαναστατική παρέμβαση. Το κοινοβούλιο καταλαμβάνεται από πλήθη με κουκούλες και κράνη που με επικεφαλής τον Αλαβάνο (ή τον Τσίπρα ή και τον Θεοδωράκη), κηρύσσουν την «άμεση δημοκρατία». Στη βουλή όπως και στις πλατείες διοργανώνονται ατέλειωτες συζητήσεις για το «τι μέλλει γενέσθαι». Η Ελλάδα αποκόπτεται από τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί τη νέα αυτήν τάξη πραγμάτων που εγκαθιδρύεται στη χώρα!
Σενάριο 4. (Σχετικά απίθανο σενάριο μια που δεν αποτελεί στόχευση κανενός. Είναι η περίπτωση του «αν προκύψει»).
Τα πλήθη στην πορεία των εβδομάδων χειραγωγούνται από κόμματα (Κ.Κ.Ε. και φίλιες δυνάμεις) και συντεταγμένα, κραδαίνοντας κόκκινες σημαίες αναρτημένες σε ευμεγέθη ρόπαλα, καταλαμβάνουν το κράτος επιβάλλοντας την εξουσία των σοβιέτ. Η γ.γ. και ηγέτης της σοσιαλιστικής Ελλάδας συντρόφισσα Παπαρήγα κάνει ανοίγματα στις αδελφές χώρες, του Λάος της Κούβας και της Β. Κορέας, (αποφεύγει το Βιετνάμ και την Κίνα ως άκρως ρεβιζιονιστικές), αλλά αντιμετωπίζει καχυποψία από τα αδελφά κόμματα που αμφισβητούν τις προθέσεις της.
Σενάριο 5. (Αυτό το σενάριο είναι μια μετατροπή της «περιπέτειας» σε «γκραν γκινιόλ». Ακατάλληλο αυστηρά για παιδιά κάτω των 17 ετών).
Οι συγκεντρωμένοι των πλατειών αρχίζουν να εμφανίζουν σημεία διαφωνιών και διάσπασης. Αι αντιδικίες γίνονται ολοένα και ποιο έντονες. Καυγάδες ξεσπούν μεταξύ τους και οι συγκρούσεις από τις πλατείες επεκτείνονται παραπέρα. Οργανωμένοι χρυσαυγίτες, με τη βοήθεια παρακρατικών του στρατού και της αστυνομίας εισβάλουν στη βουλή και καταλύουν το πολίτευμα. Ο λαός αντιδρά χλιαρά καθώς συνθήματα όπως «έξω οι ξένοι» και η «Ελλάδα στους Έλληνες» βρίσκουν σημαντική απήχηση, (εξ άλλου είχαν εθιστεί σ’ αυτά και από επώνυμους «προοδευτικούς» από παλιά..). Η νέα κυβέρνηση έχει την επιδοκιμασία και τη στήριξη πολλών από τους επικεφαλής της εκκλησίας.
Σενάριο 4. (Αμάν!! Όχι κι έτσι. Όχι αυτό!!).
Οι παραπάνω υποθέσεις (3, 4 και 5), μένουν «μισές». Ο λαός, σε όλες τις περιπτώσεις εξεγείρεται και αντιστέκεται. Η χώρα οδηγείται, σχεδόν, σε εμφύλιο. Οι δημοκρατικές δυνάμεις υπερισχύουν. Η Βουλή, ανανεωμένη, συνεχίζει να λειτουργεί. Η Ελλάδα επιστρέφει πολλά χρόνια πίσω και ζητά απεγνωσμένα τη βοήθεια των «φίλων» της για να ορθοποδήσει. Που, δυστυχώς, αυτή τη φορά, της δείχνουν τα .. αχαμνά τους!
Τα παραπάνω σενάρια δεν εξαντλούν όλες τις πιθανές «συνέχειες». Σκέφτηκα να προσθέσω και ένα σενάριο που να έλεγε «άλλο» αλλά μου φάνηκε σαν διαγώνισμα πολλαπλών επιλογών. Πάντως όπως κι αν έχει και όσο κι αν θέλουμε, με πλάκα, να εξορκίσουμε το κακό, αυτό υπάρχει και παραμονεύει.
Και, ίσως, δε σηκώνει καθόλου πλάκα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου