Βιάστηκαν οι …αυθεντίες στην πολιτική ανάλυση. Αφού εκφύλισαν και υποβάθμισαν το μήνυμα της αποχής από τις τελευταίες εκλογές, νόμισαν ότι με την ίδια ευκολία θα σκόρπιζαν στα αζήτητα και το κίνημα των «αγανακτισμένων».
Και τι δεν είπαν… Από οπαδούς του Πινοσέτ (υπενθυμίζοντας ότι οι διαμαρτυρίες των νοικοκυρών με τις κατσαρόλες …κατέληξαν στον θάνατο του Αλιέντε!), βολεμένους που ξεβολεύτηκαν τους είπαν, τεμπέληδες δημόσιους υπάλληλους και κομματικούς παρίες που έχασαν τα προνόμια. Δηλαδή, να ‘τοι αυτοί που μας έφεραν ως εδώ. Έχουν το θράσος να μαζεύονται και στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν αντί να συρθούν γονυπετείς μετανοούντες στα σκαλιά του ναού των ευεργετών τους.
Έτσι λένε πολλοί από αυτούς που «συμμετείχαν». Που άσκησαν ως καλοί πολίτες το δικαίωμα της ψήφου τους και διατήρησαν το πολιτικό κατεστημένο στη θέση του ισχυριζόμενο ότι έχει τη λαϊκή αποδοχή για να συνεχίσει να πράττει ό,τι έπραττε διαχρονικά. Αυτοί που ως καλοί πολίτες μια ζωή φώναζαν στους δρόμους κρατώντας επώνυμες κομματικές ή συνδικαλιστικές σημαίες στους αγώνες για μια καλύτερη δημοκρατία (θεωρητικά τουλάχιστον…).
Μερικοί, με το απόλυτο δικαίωμα μόνο αυτού που έχει φάει δυό σφαλιάρες στα κρατητήρια της οκταετίας της επάρατης δεξιάς ή της επταετίας της τρισκατάρατης χούντας, κραυγάζουν «πού ήσασταν εσείς τότε ρε επαναστάτες του καναπέ» και απαγορεύουν στον οποιονδήποτε μη «αντιστασιακώς δαφνοστεφή» το δικαίωμα στην άποψη. Δημοκρατικότατα… Με την ίδια δημοκρατική άνεση που ένας πεταλωτής αυτοπροσδιορίζεται Γρηγόρης Λαμπράκης και προσδιορίζει όποιον τον κράζει ως παρακρατικό φασίστα.
Προσωπικά, δεν ξέρω πού θα καταλήξουν αυτές οι κινητοποιήσεις. Είναι ένα φαινόμενο που η δική μου γενιά δεν μπορεί να ερμηνεύει εύκολα γιατί τα κριτήριά της είναι πεπερασμένα. Και αποδεδειγμένα –εκ του σημερινού αποτελέσματος- αναποτελεσματικά.
Μακάρι να μην έχουν την τύχη της Νομικής, του Πολυτεχνείου, της αντίστασης στη χούντα. Που από αδέσμευτα και ανεξάρτητα, καπελώθηκαν αυθαίρετα και ξεφτιλίστηκαν. Μακάρι να οδηγήσουν στην ανασύνταξη της χώρας, στην επανακοινωνικοποίηση των πολιτών, στην αναγέννηση αξιών αλληλεγγύης και συνεννόησης, στην ανάδειξη νέων ηγετών.
Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος, ούτε και απαισιόδοξος.
Αλλά αν και βαρήκοος –όπως οι πλείστοι των συνομήλικών μου- μπορώ να ακούσω την κραυγή της σιωπής του πλήθους λίγο πριν από το ξέσπασμα της οργής. Και είναι αυτή η κραυγή πολύ πιο δυνατή από τον θόρυβο των κατ’ επάγγελμα «επιφυλακτικών» σε διαδικασίες αντίστασης διαφορετικές από τις δικές τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου